Masz Stracha

Mroźna otchłań, cz. 3 z 8

Światła w laboratorium były przygaszone. Jedynie stanowisko, przy którym pracowała Ingrid oświetlał niebieskawy blask lampki LED. Siedziała pochylona nad mikroskopem, zerkając raz na jakiś czas w stronę ekranu laptopa i wstukując coś na klawiaturze jedną ręką. Była w pomieszczeniu zupełnie sama.

Rozległo się krótkie pukanie do drzwi i do środka wszedł Mike. Zamknął drzwi, uśmiechnął się, przysunął sobie fotel i usiadł przy niej. W ręku miał małą puszkę amerykańskiego piwa.

– Jak ci z tym idzie? – zagadnął, wskazując ruchem głowy na mikroskop.

Ingrid westchnęła.

– Powoli. Struktura jest prosta, ale połączenie atomów wydaje się nie mieć sensu...

Rozległo się głośne pssst! i Mike podsunął jej puszkę.

– Napijesz się?

– Nie, dzięki... mam kawę.

Ingrid odruchowo sięgnęła po kubek i skrzywiła się. Kawa była lurowata i już całkiem zimna. Spojrzała jeszcze raz na piwo i wzruszyła ramionami.

– Właściwie, czemu nie.

Wzięła spory łyk i poczuła, że się rozluźnia. Oddała puszkę Mike'owi i on też solidnie sobie z niej pociągnął.

– Wytłumaczysz mi, o co w tym wszystkim chodzi? – mężczyzna wskazał na obracający się na ekranie trójwymiarowy model cząsteczki. – Nic z tego nie kumam.

Ingrid z zadowoleniem stwierdziła, że intryguje ją bezpośredniość i swobodny styl bycia tego faceta. Ostatnio miała do czynienia głównie z przeintelektualizowanymi dupkami, którzy za wszelką cenę próbowali udowodnić, że wszystko wiedzą najlepiej. Odgarnęła włosy, poprawiła okulary i zaczęła mówić:

– To, co tutaj widzisz, to model cząsteczki z próbki, którą pobraliście wiertłem. Wygląda to na nanobota, czyli jakby malutkiego robota, zaprojektowanego do wykonywania ściśle określonych zadań. Ale nie jest to robot w sensie mechanicznym, taki, jakie znamy z filmów science fiction, tylko zbiór pojedynczych atomów. Te wystające z boku, to jego „chwytaki”, którymi styka się z innymi cząsteczkami i...

Przerwała, gdyż poczuła, że Mike otacza ją ramieniem. Odwróciła się i spojrzała na niego. Jego oczy lśniły w ciemności. Ich usta zbliżyły się do siebie...

– Doktor Johansson, niech pani uważa!

Głos stojącego w drzwiach profesora przywrócił ją do rzeczywistości. Podążyła za jego wzrokiem i spojrzała na puszkę, którą trzymał w drugiej ręce Mike. Znajdowała się teraz poza granicą światła lampki i widać było wyraźnie fluorescencyjny zielony osad, który zebrał się wokół dziurki w jej wieczku. Ingrid krzyknęła i odepchnęła od siebie Mike'a, aż wraz z fotelem wyjechał na środek pomieszczenia. Mężczyzna spoglądał w osłupieniu to na profesora, to na nią.

Czytaj dalej