POLTERGEIST, cz. 1 z 7

Cmentarz Greyfriars, Edynburg

– Kszszsz... Widzę wejście do krypty... kszsz... kraty są otwarte... ksz... że tak powiem, ciemno tam, jak w dupie.

– Okej, Dave, wchodzicie za trzy, dwa...

Cmentarna aleja z obydwu stron zamknięta była rzędami starych grobowców. Panowała wieczorna szarówka. Przez chwilę było całkowicie pusto i cicho – i nagle z dachów zaczęli się wysypywać antyterroryści. Ustawili się w setki razy przećwiczonych pozycjach przed wejściem do krypty i kilku z nich wpadło z okrzykami do środka. Światła latarek natychmiast rozproszyły mrok i ukazały przerażonych ludzi, przylgniętych plecami do ścian ciasnego kamiennego pomieszczenia. Pośrodku stał mężczyzna; wysoko nad głową trzymał czarny pakunek. Był zdezorientowany wtargnięciem policjantów, ale nie ruszył się z miejsca.

Dave dał znak pozostałym, żeby przestali krzyczeć, a sam opuścił broń, zdjął maskę i zrobił krok w jego kierunku.

– N... nie podchodź!

– Chcemy ci pomóc. – Ostrożnie zrobił jeszcze jeden krok. – Porozmawiajmy.

Mężczyzna rozglądał się nerwowo. Oddychał szybko i miał nienaturalnie szeroko otwarte oczy. Dave był coraz bliżej.

– Pomogę ci zrobić to, co chcesz. Wystarczy tylko, że...

Nagle, jednym szybkim ruchem, Dave wyrwał zamachowcowi paczkę. Dwóch innych policjantów rzuciło się na mężczyznę i obezwładniło go, a pozostali już zaczęli wyprowadzać ludzi.

Dave obejrzał ostrożnie pakunek. Bomba była uzbrojona, ale nie odpalona. Odetchnął z ulgą. Przesunął światłem latarki po sklepieniu i ścianach. Cegły były ogromne i osmalone brudem starości. Na niektórych widać było ślady zadrapań.

Przez chwilę zakręciło mu się w głowie.

– Nie! To musi zginąć! Zniszczyło mi życie! – wrzeszczał terrorysta, szamocząc się.

Dave oprzytomniał.

– Dobra, zabrać go stąd.

Gdy wywlekli mężczyznę, obrzucił jeszcze raz kryptę spojrzeniem. Niezbyt przyjemne miejsce. Gdyby nie dowodził właśnie akcja, pewnie ciarki przeszłyby mu po plecach.

Wzruszył ramionami i wyszedł.

Czytaj dalej