Masz Stracha

Tak jak tego chcesz, cz. 5 z 7

Skręć w lewo.

Mucha chodziła po blacie ławki. Na chwilę przystawała, pocierała przednimi odnóżami o siebie, a potem znów ruszała w drogę.

Skręć w lewo, powtórzył w myślach Tommy. Ale owad nie reagował.

Stój.

Skręciła w prawo.

Stój!

Mucha zerwała się i odleciała, bzycząc.

To chyba tak nie działa..., pomyślał rozgoryczony Tommy i dopiero teraz skierował uwagę z powrotem na to, co dzieje się w klasie. Zorientował się, że nauczyciel patrzy na niego.

– Tommy? Czy ci przypadkiem nie przeszkadzam? – zapytał pan Cleave.

Tommy spuścił wzrok, speszony.

– A może ty powiesz nam, jakie były postulaty Cromwella?

Cisza.

– Tommy, już trzeci raz w tym tygodniu nie słuchasz na zajęciach. Zostań, proszę, po lekcji. Chciałbym żebyś porozmawiał z panią dyrektor.

Tommy zaczerwienił się. Czuł, że wszyscy na niego patrzą. Nienawidzę go, pomyślał. Chciałbym, żeby przestał tu pracować.

Tymczasem pan Cleave wrócił do prowadzenia lekcji.

– Dobrze, w takim razie teraz przypomnijmy sobie...

Rozległ się ostry dźwięk dzwonka i wszyscy zaczęli się szybko pakować.

Tommy chował swoje rzeczy leniwie, myśląc o tym, co czeka go za chwilę. Kiedy w klasie został już tylko on i pan Cleave, do środka weszła dyrektorka. Była wyraźnie w nienajlepszym humorze.

– O, dobrze, że pani jest, pani dyrektor. Chciałbym porozmawiać z panią o Tommim.

– Innym razem. Na razie chcę porozmawiać z panem – odpowiedziała i rzuciła Tommiemu ponaglające spojrzenie. Zabrał szybko plecak i wybiegł z sali.

Upiekło mu się.

Zamknął za sobą drzwi i przyłożył do nich ucho, nasłuchując. Doleciały go strzępki rozmowy:

– ...romans z uczennicą... nieletnia... koniec pana kariery...

Tommy nie mógł w to uwierzyć. To on to zrobił – wyrzucił go!

Zadowolony, poszedł w kierunku bufetu. To długa przerwa, będzie miał czas, żeby coś zjeść.

Minął dwóch pierwszoklasistów, jakąś parę, a potem grupkę dziewczyn.

Zatrzymał się.

Dziewczęta chichotały. Spoglądały na niego niby ukradkiem, mówiły sobie coś na ucho i zakrywały usta, zanosząc się śmiechem.

Drwiły z niego.

Nie znosił tego! Czuł się nieatrakcyjny, niepotrzebny...

Tak bardzo chciałbym, żeby to na nie już nigdy nikt nie chciał spojrzeć. Żeby zobaczyły, jak to jest!

– Aaaa! – pisnęła jedna z dziewczyn. – Coś mi wyskoczyło na ręce!

– O Boże, masz to samo na twarzy! – wrzasnęła druga.

– Ty też!

Na twarzach dziewczyn zaczęły pojawiać się krosty. Ogromne, czerwone, ropiejące i zmieniające się. Były wszędzie – na polikach, na czołach, na ustach. Było ich tak dużo, że zaczęły się łączyć i łuszczyć, co wyglądało jakby z twarzy schodziła im skóra.

Dziewczyny zaczęły wrzeszczeć i rozbiegły się w popłochu do toalet.

Tommy uśmiechnął się. To był jego szczęśliwy dzień. Ruszył dalej w stronę bufetu. Miał ochotę na dużą kanapkę z szynką, serem i majonezem. I frytki. Koniecznie frytki.

To był jego szczęśliwy dzień.

Czytaj dalej